a bir yerde okuduğuma göre büyük kedi olarak görüyormuş ama sanki hizmetçi evin sebastian i oh mis yan gel yat sen çalışırsın akşam eve gelirsin kiz neredeydin bu saate kadar çabuk mamamizimi ver yok önce iki koşup oynasakmi yok yok vazgeçtik surda tuvalet olarak belirlediğimiz bir yer var bakalım kakamizi cisimizi iyi temizleyebiliyormusun dedikleri uşak ama yinede seviyoruz demi evin kral ve kraliçeleri onlar ne yapalım bizede hürmet etmek düşer gına geldi bunların kaprislerinden gerçi neyseeee seviyoruz ailecek

ikisi de beni oyun arkadaşları olarak görüyor bence. birbirleriyle oynamak yerine ikisi de evin değişik bölgelerinde aynı anda oynamak istiyor. evin içinde koşturmaktan yorgun düşüyorum. yok mu bunun bir çaresi

küçük kızım minnoş. onu sokakta ilk gördüğümde içim ısınmıştı ama evde bir tane daha kedi olduğu için çekincelerim vardı. bulunduğu yerde insanlar ona zarar vermeye başladığında ne olursa olsun eve götürmeye karar vermiştim. bir ayağı sakat ve beline aldığı bir darbe sonucu uyurken altına kaçırma sorunu yaşıyor. evde herşey su geçirmez alez ve örtülü olmasına rağmen ondan vazgeçmem mümkün değil.

aşağıdaki yazı evrim ağacı sitesinden;

bristol üniversitesi veterinerlik bilimi bölümü antrozooloji profesörlerinden olan ve geride bıraktığımız 30 senesini kedi davranışlarını anlamaya harcayan dr. john bradshaw da, yeni kitabı "kedi mantığı"nda, evcil kedilerin köpeklerin aksine halen vahşi hayvanlar olduğunu ve sahiplerini, kendilerini baskılayan birer "büyük kedi" olarak gördüklerini açıkladı.

dr. bradshaw'un açıkladığına göre, kucağınıza zıplayan bir kedi, size eşlik etmek istediği için değil, annesinin kucağına kıvrıldığında süt alabileceğini bildiği için bunu yapar. benzer şekilde bir kedi dik bir kuyrukla sizi karşıladığında, aslında sizi sahibi olarak değil, kendisine zarar vermeyeceğini bildiği bir diğer kediyi karşılarken yaptığı davranışı sergiler. benzer şekilde, bacaklarınıza sürtünüp size yanaşması da, bizi kedi olarak gördüklerinin bir diğer ispatıdır. eğer ki birden fazla kediye sahipseniz, bu davranışın kediler arası iletişimin önemli bir parçası olduğunu görürsünüz.

benzer şekilde, kedilerde sıklıkla görülen bir davranış olarak, size ölü ya da yarı-ölü bir kemirgen getirdiğinde, bunu bir ödül olarak size sunmamaktadır. kedinizin tek yaptığı, avını yiyebilmek için güvenli bir ortam oluşturmaktır. fakat bu avı yemeye kalktığında, sizin verdiğiniz ve üreticiler tarafından özenle kedilerin seveceği şekilde hazırlanan mamalardan çok daha acı ve lezzetsiz olduğunu fark eder. bu nedenle birçok kedi, bunun yerine sizin yeminizi tercih edecektir.

sonuç olarak; her ne kadar kendinizi bir kedinin "ebeveyni" olarak görmek istiyor olsanız da; kediniz sizi kendisinin ebeveyni olarak görmemektedir. siz, onun gözünde, ona baskı kuran (onu domine etmiş) büyük bir kedisiniz. ancak ona zarar vermediğiniz ve leziz besinlerle beslediğiniz için, daha iyi bir durum oluşmadıkça sizi terk etmesi veya sizden kaçması için bir neden yok.

gecmis olsun, umarim bir daha tekrarlanmaz, bahsettiginiz gibi ozgurlugune duskun kedileri yakalamak bir iskence, bazi onlemleri alip dua etmekten baska care kalmiyor, pis bogazliliklarindan kaynakli boyle durumlar olabiliyor, mis gibi taze mamaya donup bakmazlar ama antin kuntin yerlere burunlari sokup, didiklemeden kediligin hakkini vermis sayilmazlar malum, bahcede baktiklarimda da oluyor boyle kusmalar yillardir, birkac gun bahsettiginiz gibi keyifsiz olsalar da toparliyorlar, siz yine de bir sure daha gozlemleyin, benim soylememe gerek olmaz, zaten bir kedi daha iyi izlenemezdi dedirtiyor yazdiklariniz. daha iyi oldugunu gordukce gordukce iciniz daha da rahatlayacak, eminim

kedi görünce çığlık atan, sandalyenin üstüne çıkan beni kedi korkumdan uzaklaştıran canım duman'ım.. hayatımda bir kedinin bende böyle bir iz bırakacağı hiç aklıma gelmezdi... taa ki bir gün iş yerimen bahçesinde canım duman'ınımı o güzel gözlerini bakışlarını görene kadar... o kadar aç ve yardıma muhtaçtı ki tüyleri yoluk yoluk duruyordu, bakışları solgun ve çok bitkindi.. merhametim korkumu yendi, hemen bir şeyler bulup yere bırakıp korka korka uzaklaştım. yiyeceği nefes almadan yedi ve sonraki günler ben ondan korkarak o benden korkarak besledim onu. günler günleri kovaladı ve yavaş yavaş bana yanaşmaya benden kaçmamaya başladı. ben de onun sayesinde kedi korkumu yavaş yavaş yenmeye başladım. kendimdeki gelişmeye de ondaki korkusunu yenip bana yanaşma dürtüsüne de inanamıyordum. bir süre sonra artık kucağıma çıkmaya, kollarımda uyumaya başladı. ikimizde korkumuzu yenmiştik. benim için inanılmaz bir deneyimdi. sayesinde sadece duman değil diğer kedilere olan korkumu da yenmiştim. artık kedi görünce çığlık atmıyordum, masalarda sandalye üzerine çıkmıyordum. bana verdiği enerji, mutluluk o kadar farklı idi ki, onu görmediğim, sevmediğim zaman kendimde manevi bir eksiklik, huzursuzluk hissediyordum. kedi sevmek, hayvan sevmek böyle bir şeymiş demek. meğer ben bu sevgiden ne kadar mahrummuşum duman bana bunu öğretti. yaklaşık 2,5 sene sürdü bu dostluğumuz, her gün bahçede besledim dumanımı. bir gün yemeğini yedi, karşı kaldırımda uzun uzun uzaktan seyretti beni. bakışları o kadar derin o kadar hüzünlüydü ki gözlerine takılıp kaldım uzunca bir süre... meğer o hissetmiş beni son görüşü olduğunu, ben onun kadar hisli olamadım, anlayamadım, anlasam... hep sorguladım kendimi... evet aramızdaki sevgiye tahammül edemeyen, koskoca bahçeyi kediye dar gören sevgisiz türlerden biri veteriner çağırtıp oradan aldırmak istemiş dumanı.. ve o uysal kedime pis pis diyip biraz yemek versen hemen yaklaşan kedime sanki vahşi bir hayvanı yakalamak istercesine iğne atmış veteriner. ve iğne isabet etmiş ama kaçarak uzaklaşmış dumanım... sonrasında bir daha asla göremedim onu. üzerinde iğneyle koştuğunu uzaklaştığını söylediler. günlerce aradım, sordum, kamera kayıtlarını izledim ama bulamadım dumanımı... onu o kadar çok özlüyorum ki, benim için o kadar özel bir kediydi ki sayesinde bir kedisever, hayvansever oldum, farkındalığım arttı. kendimi buldum... ve kendisinden çok ama çok şey öğrendim. umarım bir yerlerde mutlu huzurlu koşup oynuyorsundur. seni çok seviyorum dumişim... senin yerin bambaşka... hep aklımda ve kalbimde olacaksın. seni benden ve mutlu bahçenden ayıranlar da dilerim ki bir gün kendi yaşattıkları üzüntüyü misliyle yaşasınlar.

yaşama tutunuşlarına hayran olduğum, kendilerinden çok şey öğrendiğim canlar

1 - bahçeli ev yok kedi yok, elde var sıfır

2 - bahçeli ev yok kedi var, elde var bir

3 - bahçeli ev var kedi de var, yeme de yanında yat

dünden itibaren benim de artık iki çocuğum var. yağmurlu bir havada bulduğum minik pati artık bizimle yaşayacak.

hiçbir insanın size veremediği o sıcacık bakışı bir kedi verebiliyorsa,
gece nöbet geçirdiğinizde üzerinize tırmanıp burnunuzun ucunu yalayarak sizi sakinleştirebiliyorsa,
ağladığınızda yanınıza oturup patisini elinizin üzerine koyarak yanındayım bakışı atıyorsa,
eve geldiğinizde sizi kapıda karşılıyorsa,
olmadık anlarda sizi kahkahalarla güldürebiliyorsa; kendine özgü hareketleriyle,
evinizi sizden daha fazla sahipleniyorsa,
sıcacık ve küçük bedeniyle yanınızda mır mır uyuyorsa,
asıl sevmemek çok garip olurdu.