giriş sırasında robot olmadığımızı bu kadar zor mu ispatlamak zorundayız. vallahi robot değilim yemin ederim.

kedi görünce çığlık atan, sandalyenin üstüne çıkan beni kedi korkumdan uzaklaştıran canım duman'ım.. hayatımda bir kedinin bende böyle bir iz bırakacağı hiç aklıma gelmezdi... taa ki bir gün iş yerimen bahçesinde canım duman'ınımı o güzel gözlerini bakışlarını görene kadar... o kadar aç ve yardıma muhtaçtı ki tüyleri yoluk yoluk duruyordu, bakışları solgun ve çok bitkindi.. merhametim korkumu yendi, hemen bir şeyler bulup yere bırakıp korka korka uzaklaştım. yiyeceği nefes almadan yedi ve sonraki günler ben ondan korkarak o benden korkarak besledim onu. günler günleri kovaladı ve yavaş yavaş bana yanaşmaya benden kaçmamaya başladı. ben de onun sayesinde kedi korkumu yavaş yavaş yenmeye başladım. kendimdeki gelişmeye de ondaki korkusunu yenip bana yanaşma dürtüsüne de inanamıyordum. bir süre sonra artık kucağıma çıkmaya, kollarımda uyumaya başladı. ikimizde korkumuzu yenmiştik. benim için inanılmaz bir deneyimdi. sayesinde sadece duman değil diğer kedilere olan korkumu da yenmiştim. artık kedi görünce çığlık atmıyordum, masalarda sandalye üzerine çıkmıyordum. bana verdiği enerji, mutluluk o kadar farklı idi ki, onu görmediğim, sevmediğim zaman kendimde manevi bir eksiklik, huzursuzluk hissediyordum. kedi sevmek, hayvan sevmek böyle bir şeymiş demek. meğer ben bu sevgiden ne kadar mahrummuşum duman bana bunu öğretti. yaklaşık 2,5 sene sürdü bu dostluğumuz, her gün bahçede besledim dumanımı. bir gün yemeğini yedi, karşı kaldırımda uzun uzun uzaktan seyretti beni. bakışları o kadar derin o kadar hüzünlüydü ki gözlerine takılıp kaldım uzunca bir süre... meğer o hissetmiş beni son görüşü olduğunu, ben onun kadar hisli olamadım, anlayamadım, anlasam... hep sorguladım kendimi... evet aramızdaki sevgiye tahammül edemeyen, koskoca bahçeyi kediye dar gören sevgisiz türlerden biri veteriner çağırtıp oradan aldırmak istemiş dumanı.. ve o uysal kedime pis pis diyip biraz yemek versen hemen yaklaşan kedime sanki vahşi bir hayvanı yakalamak istercesine iğne atmış veteriner. ve iğne isabet etmiş ama kaçarak uzaklaşmış dumanım... sonrasında bir daha asla göremedim onu. üzerinde iğneyle koştuğunu uzaklaştığını söylediler. günlerce aradım, sordum, kamera kayıtlarını izledim ama bulamadım dumanımı... onu o kadar çok özlüyorum ki, benim için o kadar özel bir kediydi ki sayesinde bir kedisever, hayvansever oldum, farkındalığım arttı. kendimi buldum... ve kendisinden çok ama çok şey öğrendim. umarım bir yerlerde mutlu huzurlu koşup oynuyorsundur. seni çok seviyorum dumişim... senin yerin bambaşka... hep aklımda ve kalbimde olacaksın. seni benden ve mutlu bahçenden ayıranlar da dilerim ki bir gün kendi yaşattıkları üzüntüyü misliyle yaşasınlar.

istanbul bahçelievler

kedilerden konuşmak için buraya geldim zaten, beni sadece buradakiler anlar, normal insanlar yüzüme şaşkın şaşkın bakıyorlar biraz fazla kedi muhabbeti yapınca.

yaşama tutunuşlarına hayran olduğum, kendilerinden çok şey öğrendiğim canlar

kendilerinin ne denli bu kadar merhametsiz ve sevgisiz olduklarına bir türlü anlayamadığım, kedi sevgisinden mırıltısından uzakta ne kadar eksik yaşadıklarının farkında olmayan tür