her tuvalete girişimde (ama her seferinde) kapıyı iter gelir kucağıma oturur kendini sevdirir, kolumu yalar sonra birden ısırmaya başlar. neden tuvaleti seçtiğini anlamış değilim. kıpırdayamıyorum ve çaresizim diye herhalde :) çilek, erik, üzüm ve muz sever, normal kediler gibi ciğer yemez ama taze fasülye yer. dikkat çekmek istediğinde oraya bakıyoruz diye gider televizyonu patiler. hiçbir şeye şaşırmamayı öğretir insana.
ben köpek sevmem diyen kediciye rastlamadım ama kedilerden nefret eden çok köpeksever var ne yazık ki. bir türlü anlamadığım ve kabullenemediğim bir durumdur bu. kediciler kedilerden bir karşılık beklemediği için daha özverili, köpekseverler ise daha bencil gibi gelir bana. sözüm meclisten dışarı.
ben de kedi sahiplenene kadar etrafımda bu kadar çok korkan kişi olduğunu bilmiyordum. ne yazık ki çevremdeki oran çok yüksek. eh bizim kız da çok uysal bir kedi değil ve inadına korkana yaklaşıyor. kızımı odaya da kapatamayacağıma göre arkadaşlar geldiğinde evde bir gerginlik hasıl oluyor. kedi bu yahu neden korkuyorsunuz en kötü ne olabilir? adı üstünde kedi.
hamilelikte ben de aynı sorulara ve yargılamalara maruz kaldım. kedi sevdiğini düşündüğüm arkadaşlarım bile “bebek doğunca kediyi ne yapacaksın?” diye sordular. inanamadım. doğumdan önce ponçik’in etkilenmemesi için neler yapabilirim diye çok araştırdım. “bebek sesi dinletme, bebek kokusu sürünme vs” yöntemlerini uygulamakta çok başarılı olamadım. sanırım en önemlisi kedimizi ikinci plana atmamak. bebek eve geldikten sonra ameliyatlı halimle bile her fırsatta onu sevdim oyun oynamaya çalıştım. 3 ay geçti hala bebeğe çok alıştığı söylenemez ama mutsuz da değil çok şükür. bebeğimi kucağımdan indirir indirmez kendisi gelip sevdiriyor. umarım kısa zamanda kardeşine alışır ve beraber uyuma aşamasına geçerler.
korkusundan kedi sinekliği taktırdım. sineklik içe doğru açılıyor böylece tele yüklense de açma ihtimali olmuyor. (benim kız 7 kg olduğu için hiçbir sineklik dayanamayacaktı.) tavsiye ederim. allah korusun tüm evlatları.
siz evin içinde dört dönerken o zevkle bir köşeden sizi izler. seslenme, mama kabı sallama vs kar etmez. hele ki evden çıkacaksam son kez iyi olduğundan emin olmak isterim. çünkü gardroba girip kapısını kapatabilme yeteneğine sahiptir. saç baş dağılmış, ter içinde evden çıkmışlığım çok olmuştur.
ayakucunda uyur. rahatsız etmemek için yorganı bile çekemezsin. yarın içeride yarın dışarıda kalır. ama onun sıcaklığı seni ısıtmaya yeter. uyandığını hissettiğinde mırmır üstüne gelir. en güzel günaydın budur. hele bir de topunu yatağa getirmiş bekliyorsa yakalar gıdısına yapışırsın.
doğduğundan beri damacana suyu içiyor kendisi evin prensesi olduğu için. ama geçen gün bebeğim için hazırladığım banyo suyunu da lıkır lıkır içti. ne versek içecek demek ki.
bu gün elimde dosyalar ofisin kapısını zar zor açtığımda, kehribar gözlü - simsiyah muhtemel 8-9 aylık bir sıpa ‘eeee müdür naber ya? görüşemiyoruz bayadır! he bi zahmet olmasın da sana, sen bir yaş mama koyuver yine de’ rahatlığıyla içeriye girdi ve ayçöreği stayla(!) olarak koltuğa yapıştı. git diyemedim ve ‘ömö börösö öfös ködö sövmök zöröndö döğölöz!’ ergenleri ile uğraşmamak ve paşamı rahat ettirmek için, ‘oy çok işim var, yetişmiyor, ay-oy-vah-tüh (!)’ ünlemleri ile ofisimden uzak tuttum herkesleri. hatta parmak ucumda yürüyüp ses çıkarmama, klavyeye ses çıkarmaması için ricacı olma vs. eylemlerinde bulundum. çörek bey uyudu uyudu uyudu, uyanıp yemek yedi sonra yeniden uyudu, uyudu, uyudu ve keyfi gelince uyandı, biraz seveyim seni talebime ‘ne münasebet? altı üstü ofisinde 1 gün uyudum diye beni sevebileceğini nasıl düşünürsün? al sana tırmık hain insan ’ dedi ve bende anısını bırakarak beni terketti! kendimi çok kullanılmış hissediyorum sözlük! ama yarın yine gelir mi diye düşünüp heyecanlanmadan duramıyorum. çok çaresizim!
biz daha neler olduğunu anlayamadan, mahalledeki tüm erkekleri evin içine doldurmuş gebe kalmış lokum kızım. doğumdan bir gün önce kucağıma yatıp saatlerce karnını okşatmıştı bana ( lokuma 2 dakikadan fazla dokunmak yürek gerektiren bir şeydir) ertesi gün eve gittiğimde, girişteki dolabın çekmecesini çekip arkasına doğum yapmış. ayak altı olduğu için tedirgin olup yatak odasına yer hazırlamıştım. önce yavrunun birini odaya taşıdı tam da ortalık yere, sonra bana gelip deli gibi miyavlamaya başladı. tabii yeni doğum yaklaşmamaya çalışıyorum bende. en sonunda beni odaya çağırdığını anladım. taşıdığı yavrunun başına beni dikip diğerlerini de taşıdı. çok duygusallanmıştım o an. evet anladım ki beni seviyordu lokum.
saymakla anlatmakla bitmez ama evime aldığım üçüncü kedim, henüz 2 aylıktı, soğuk algınlığı ishali var, burnu akıyor, gözleri enfeksiyonlanmış akıyor ve yarı şiş. hava soğuk, yanımda ne bir taşıma kabı var, ne de bir kutu. gece saat 23:00. yürümem gereken 25 dakikalık yol. montumun içine koydum, küçük suratı, minik bedeniyle hiç kıpırdamadan duruşu, mırıldayarak bana yol boyunca teşekkür eder gibi bakışı unutamadığım anılardan biridir. sonra tedavi süreci ve şu an gayet sağlıklı beraber yaşamaya devam ediyoruz.
ayakucunda uyur. rahatsız etmemek için yorganı bile çekemezsin. yarın içeride yarın dışarıda kalır. ama onun sıcaklığı seni ısıtmaya yeter. uyandığını hissettiğinde mırmır üstüne gelir. en güzel günaydın budur. hele bir de topunu yatağa getirmiş bekliyorsa yakalar gıdısına yapışırsın.
hamilelikte ben de aynı sorulara ve yargılamalara maruz kaldım. kedi sevdiğini düşündüğüm arkadaşlarım bile “bebek doğunca kediyi ne yapacaksın?” diye sordular. inanamadım. doğumdan önce ponçik’in etkilenmemesi için neler yapabilirim diye çok araştırdım. “bebek sesi dinletme, bebek kokusu sürünme vs” yöntemlerini uygulamakta çok başarılı olamadım. sanırım en önemlisi kedimizi ikinci plana atmamak. bebek eve geldikten sonra ameliyatlı halimle bile her fırsatta onu sevdim oyun oynamaya çalıştım. 3 ay geçti hala bebeğe çok alıştığı söylenemez ama mutsuz da değil çok şükür. bebeğimi kucağımdan indirir indirmez kendisi gelip sevdiriyor. umarım kısa zamanda kardeşine alışır ve beraber uyuma aşamasına geçerler.
hamilelikte ben de aynı sorulara ve yargılamalara maruz kaldım. kedi sevdiğini düşündüğüm arkadaşlarım bile “bebek doğunca kediyi ne yapacaksın?” diye sordular. inanamadım. doğumdan önce ponçik’in etkilenmemesi için neler yapabilirim diye çok araştırdım. “bebek sesi dinletme, bebek kokusu sürünme vs” yöntemlerini uygulamakta çok başarılı olamadım. sanırım en önemlisi kedimizi ikinci plana atmamak. bebek eve geldikten sonra ameliyatlı halimle bile her fırsatta onu sevdim oyun oynamaya çalıştım. 3 ay geçti hala bebeğe çok alıştığı söylenemez ama mutsuz da değil çok şükür. bebeğimi kucağımdan indirir indirmez kendisi gelip sevdiriyor. umarım kısa zamanda kardeşine alışır ve beraber uyuma aşamasına geçerler.
korkusundan kedi sinekliği taktırdım. sineklik içe doğru açılıyor böylece tele yüklense de açma ihtimali olmuyor. (benim kız 7 kg olduğu için hiçbir sineklik dayanamayacaktı.) tavsiye ederim. allah korusun tüm evlatları.
ben de kedi sahiplenene kadar etrafımda bu kadar çok korkan kişi olduğunu bilmiyordum. ne yazık ki çevremdeki oran çok yüksek. eh bizim kız da çok uysal bir kedi değil ve inadına korkana yaklaşıyor. kızımı odaya da kapatamayacağıma göre arkadaşlar geldiğinde evde bir gerginlik hasıl oluyor. kedi bu yahu neden korkuyorsunuz en kötü ne olabilir? adı üstünde kedi.
ben köpek sevmem diyen kediciye rastlamadım ama kedilerden nefret eden çok köpeksever var ne yazık ki. bir türlü anlamadığım ve kabullenemediğim bir durumdur bu. kediciler kedilerden bir karşılık beklemediği için daha özverili, köpekseverler ise daha bencil gibi gelir bana. sözüm meclisten dışarı.
ponçiko
gorkmen
filiztürkan
betty boop
çitdnz
wimpy