belki küçük yerlerde, sakin mahallelerde olabilir ama özellikle büyük şehirlerde bunu yapabilenlerin cesaretine hayranım. hayvanın kaçırılma, insan şiddetine maruz kalma ihtimalini bir kenara bırakalım; trafik ve agresif sokak köpekleri ciddi bir risk. şahsi fikrim, özellikle istanbul gibi şehirlerde, merkezi ilçelerde yapılmaması gerektiği yönünde.

yaklaşık 30 yıldır kedi bakıyoruz ve deneyimlerim söylüyor ki; çocuklar için mamayı kendimiz hazırlamayıp hazır mama kullandığımız sürece belli bir maliyete katlanmamız gerekiyor onların sağlığı için - ancak bu en pahalı mama en kalitelisidir anlamına gelmiyor. şahsi fikrim, bu konuda veterinerden başka kimsenin yönlendirmesine izin verilmemesi gerektiği yönünde. mesela n&d mama son zamanlarda çok popüler oldu ancak uzmanlar içindeki protein oranının, sadece evde yaşayan görece hareketsiz kedilerin böbreklerine zarar verebilecek kadar yüksek olduğunu söylüyor. piyasaya yeni mama girdikçe pet shop sahiplerinin tabiri caizse gömmeye başladığı royal canin, pro plan, hills gibi yine ucuz denemeyecek ama görece makul fiyatlı olanlarını yiyerek büyüyen kedilerimin yaş ortalamaları 17 civarı ama satıcılara soracak olsan "hepiniz öleceksiniz!!!" tadında konuşuyorlar.

elbette, marketlerde satılan mamalardan mümkün mertebe uzak durmak gerekiyor. veterinerimin aktardığına göre içlerindeki metal oranı yüksek olduğundan, sürekli olarak market mamalarıyla beslenen kedilerin böbrek sorunu yaşama ihtimali çok daha yüksek.

sıvı ödül mamasının bir diğer adı. benimki gibi yaş mama yemeyen çocuklara ilaç yutturmanın en pratik yolu. öyle bütün paketi vermeye de gerek yok; normalde ilacın kutusunu görünce ortalıktan kaybolan velet, bir gıdım çorba yalayacağım diye gözünün önünde hapı dövüp koymama gıkını çıkarmıyor.

ay nihayet kedimin bug'ını buldum dostlar!

tekrarlamasının önüne geçmek için en önemli etken, urinary veya s/o diye tabir edilen mamayı tüketmek ve benim danamın mamaya alerjisi çıktı! dünyaları yiyip bana mısın demeyen hayvanın, tek yemesi gereken mamaya alerjisi çıktı! şimdilerde, idrar yolu sorunları için ev yapımı mama tarifleri arayışındayım, bilgisi olan iletebilirse nasıl mutlu olurum anlatamam.

tırnakları kesilmiyorsa dahi baş tırnaklarının - uzadıkça dönüp etine batma ihtimali olduğu için - kesilmesi gerektiği söylenmişti bana, o yüzden kesmesem de düzenli kontrol ederim.

kendini yalamadığı ve taratmadığı için uzun tüyleri rastaya dönen kızımızı zorunluluktan tıraş ettirmiştik. o zaman 7 yaşında olmasına rağmen, anestezisiz tıraş edilmeye hiç itiraz etmemişti çocuğum. tıraş edilince psikolojisi bozuldu ve iki ay boyunca dolabın içinden çıkmadı. bu minicik deneyimimden yola çıkarak naçizane düşüncem, sağlıkla ilgili bir sorun olmadıkça tıraş edilmemeleri gerektiği yönünde.

kampanyada denk gelip aldığım ve epey memnun kaldığım kedi kumu. çok fazla tozumuyor olmasını bir başka sevdim.

hasta bir sokak çocuğunu veterinere götürme çabam, onun veterinere gidemeyişi benimse işgüzar aile hekimim tarafından ihbar listesine alınıp zorla kuduz aşısı vurulmamla sonuçlandı. mahallemin kedisi olduğunu, belediyenin bakımını düzenli yaptığını söyledimse de ikna edemedim... sonuç olarak üç enjeksiyon yedim, sonra il sağlık müdürlüğüne gidip "valla kudurmadım" belgelerini imzaladım. parmağımı paralayan piç kurusu da bir haftada toparlayıp turp gibi oldu,kanımı emmek iyi geldiyse demek ki!

diego da bir nevi kedi sayılırsa, ice age'in de yer alabileceği liste.

(bkz:rengin) (bkz:tevfik fikret)

şu hayatta ilk ezberlediğim şiirdir aynı zamanda:

rengin

beyaz kedim,
siyah kedim.
sarı kedim;
adı, “rengin olsun.” dedim.
rengin, ablamın adıdır.
o şimdi kızacak bana,
fakat hocam söyledi ya,
rengin demek, renkli demek.
bunda ne var gücenecek?
lakin ablam,
rengin ablam,
hain ablam,
sofra başında dün akşam,
astı bana çehresini,
belki biraz hakkı vardı
çünkü rengin onun adı,
ne var fakat gücenecek?
rengin demek, renkli demek.
benim kedimde üç renkli
hem de benekli benekli
sarı kedim
siyah kedim,
beyaz kedim.
adı, “rengin olsun.” dedim
rengin! rengin! rengin! rengin!
kedi işitmedi lakin.
rengin ablam
hain ablam,
çirkin ablam.
koştu geldi hırçın, hırçın.
“gene mi onu çağırdın?
o gelmez, bak ben geldim.”
“gelmez mi? nerede kedim?”
“kedi tavan arasında,
örümcekler yuvasında
onu yesinler o zaman,
göreceksin sen afacan.”
“yoo, isterim ben kedimi,
söyle kedim gelecek mi?
yoksa…” “yoksa ne olurmuş?
gelmeyecek işte. konuş,
git kapının çatlağından”
“şimdi seni gırtlağından
yakalarsam öğrenirsin!
gene bu gün allah versin
paşalığın pek üstünde.
ninemiz gelsin, görsün de
başı göğe ersin!” “haydi,
isterim kedimi şimdi
yoksa…” “o ne? tırmalıyor!
insana nasıl sallıyor!
kudurdun mu?” “kedim, kedim,
yoksa seni…” “çekil dedim,
şimdi annemi çağırırım.
“kedimi! bırak bağırırım,
babam gelir…” “varsın gelsin
sen gerçekten deli misin?
“bilmeme, kedim… ver kedimi.
o san bir şey dedi mi?
ne yaptı ki, örümcekler?
yuvasına attın?” “eğer,
adı değişirse…” “hayır!”
“o da kuzum orada kalır.”
kedim, gözler dönük birden,
atıldı olduğu yerden,
miyav! o kim? beyaz kedi.
siyah kedi,
sarı kedi,
çatınını bir deliğinden,
çıkıp gelmiş ve deminden,
beri dururmuş orada
kedim, atlarken arada
ilk darbeyi rengin yemiş…
bu da onun hakkı imiş.

ödül mamasının paketini göstermek. evet paketi bile yetiyor, çılgıncasına seviyoruz.

dokuz kiloluk bir tanesi evimde ikamet etmektedir. koşarak yere yatıp göbek açmak ve diyete boş mama kabını yalayarak direnmek, en büyük hobileri arasındadır.