sokak düzenine alışmış olmak acaba bir kedi için en iyisi midir bilemiyorum. çünkü maalesef ülkemizde sokak düzeni dediğimiz şey aslında daha çok düzensizlik. keşke sürekli temiz suya ve yiyeceğe erişimleri olsa, sokaklarda manyaklar tarafından en iyi ihtimalle tekmelenme, kötü ihtimalle arabayla ezilme, tecavüze uğrama gibi dertleri olmasa, dişi olanları kısırlaştırılsa da minnak minnak yavrular ortada kalmasa vs. o zaman içimde sokakta gördüğüm minnoşları eve toplama arzusu doğmazdı herhalde.
daha istifçilik boyutuna geçemedim tabii, onu herhalde 60 yaşından sonra yapıcam*

edit: yav tamam parayla kedi satan/alan arkadaşlar girdilerimi seri eksiliyorsunuz onu anladım da bu girdinin eksilenecek neyi var, sokaklarda hayvanlar cennet gibi hayat sürüyor da biz mi aksini iddia ettik. gidin satın alma sahiplen girdilerimi eksileyin, bu girdiyi rahat bırakın bir zahmet*

dolu olduğum bir diğer konu. sokaktaki yaşam şartlarına uyum sağlamayı başarmış, sağlık problemi olmayan bir kediyi eve getirip kapatmayı çok saçma buluyorum. ya arkadaş yuva ihtiyacı olan, dışarda yaşayamacak ve hiç sokak görmemiş zaten bir sürü kedi varken sırf kendi zevkin için neden alışanı alırsın ki? çok minik olur, annesi olmaz, yaralı, bakımsız ve muhtaç olur amenna. ama aksi durumu çok mantıksız buluyorum. doğal düzene gereksiz müdahale olarak görüyorum.

gerçek bir hayvansever, zaten bunun ayrımını yapabilendir zannımca.

hangi sokaklar diye düşündüren başlık? büyük şehirlerde her yer beton dolmuş, kediler eşelenecek gram yeşil alan bulamazken hangi sokaklar? hadi diyelim kedi sokağa alıştı. sokakta yaşamaya uyum sağlayabilmiş olması onu hızla sokağa girecek bir arabadan, tekme atacak bir caniden, eziyet eden çocuklardan koruyamayacağı için kediyi korumaya almak ömrümü uzatır. korunaklı bir bahçe, diğer kedilerle yaşayabileceği geniş bir alan olursa ne alâ ama şehirlerin ve insanların şu vahşi haline bakarak asla sokaklar değil.

yıllar sonra gelip buraya editlemek istedim, benim gibi sokaktan yetişkin kedi sahiplenenler için veri olsun. arkadaşlar ben sokağa uyum sağlamış bir kediyi mecburiyetten eve aldım ameliyat olması gerekiyordu hayatta kalabilmesi için. kendisi özgüveni yüksek bir şahsiyet ona kalsa sokakların kraliçesi olmaya devam edecek ama bilmiyor ki artık normal mama yiyemez, avlanamaz, dişleri olmadıgı için mücadele edemez. bilmiyor. dolayısıyla benimle yaşamasına karar verdim. şimdi aradan yıllar geçti ve size sonucu yazabilirim. kedim sağlıklı. ama onu eve hapsetmiş değilim kontrollü bir deney yaptım. apartmanda yaşadığımız zaman içerisinde bahçe arzusuyla bir kaç kez seyahate çıktı ve kendisini ikna edip içeri getirdik. şu an şehir hayatının biraz dışında biryerdeyiz, motorlu taşıt yok ve orman var kendisi dışarı çıkıp girebiliyor ve arkadaşlar kedim hava güzelken kesinlikle ama kesinlikle dışarıyı tercih ediyor. sataşan kedilere direniyor kendini savunuyor. hava bozunca kuyruğunu kıvırıp beni içeri al miyavlamasıyla durumu izah ediyor tabii. bilmenizi isterim ki bence kediyi eve kapatmak .çok da sağlıklı bir durum değil ancak burada fayda zarar dengesine bakmak gerek. şehirde ortamlar belli. hayvanınızı sokağa salayım derken kimse bir trafik canavarının sebep oldugu klinik durumlarla başbaşa kalmak istemez. ya da erkek olsaydı bir mücadele sonucu yara alıp kaybedebilirdim daha önce yaşadım. bu kesinlikle sizin kedinizin karakter yapısıyla alakalı bir durum olsa da ben bir kedinin bütün bir ömür 4 duvar arasına hapsedilmesini vicdanen onaylayamıyorum. bu benim bakış açım. doğrular baktıgınız yere göre değişir. sevgiler kediseverler