ölsün öyle insanlar. yaşamasın.

neredeyse tüm akrabalarım

öfkeli şirin
-kedilerden efret ederim.

bir de gargamel mi vardı?
-şirinlerden nefret ediyorum.

ha! bir de gargamel'in kedisi vardı, azman.
-miiiyav

çevrem bu tür insancıl ile kaplıdır. hatta bir yakınımın kedi görünce midesi bulanıyormuş. tamam sevmek zorunda değilsin ama iğrenmek, tiksinmek, nefret etmek nedir? böylesine masum canlıların size ne gibi bir zararı olabilir? bu tarz insancıllardan daha insan oldukları için ben hayvan seviyorum kardeşim, insan değil. hayvanlarım var diye evime bu tarz insancıllar asla uğramıyor ya, en sevindiğim konu bu. uzak olsunlar.

kedilerin attığı bir tırmık tanesine kurban olsunlar

çok enteresan insan türüdür. kendi halinde duran varlığa “defolsun gitsin pislik diyebilecek” kadar sorunlu bir türdür. okuduğum üniversitenin kantincisi böyleydi. dışarda yağmur var. kedicik kapının önünde bekliyor içeriye girmek için. ben kapıyı açınca kapı suratına gelmesin diye kapıyı önünde tuttum, kedi içeriye girdi. birden iğrenç bi ses “çabuk o pisliği dışarıya çıkart” ben de dedim “niye?” çünkü “ondan nefret ediyorum” ben de dayanamadım “ananı mı şey yaptı da şuncacık çocuktan nefret ediyorsun, hayvancağızın bir şey yaptığı yok içeriye girip ısınmak istiyor” dedim. tabi o olaydan sonra kantine gidememiştim