garipseyen bakışlara alıştım da en çok içime oturan bazılarının bana sanki kötü birşey yapıyormuşum gibi bakmaları. mahallemdeki canlara elimden geldiğince yardım ediyorum fakat besleme yaparken bile sanki hırsız gibi sessiz sedasız yapıyorum, havanın kararmasını bekliyorum falan. sırf bazılarının 'ama hep sen alıştırıyosun bunları buraya', 'bahçemizi mahvetmişler, besleme şunları', 'kedi bu aç kalır mı hiç' tarzı zırvalıkları işitmemek için. aslında bunları duymak da umrumda değil asıl mesele onlara zarar vermelerinden korkmam. insan nasıl sokağındaki, kendisine hiçbir zararı olmayan bir canlıya tahammül edemez anlamak mümkün değil. tüm bunlar hep sevgisizlikten..