5 yıl önce bir yaz akşamı iki yavru kedi gelmişti bahçeye. biri diğerinden azıcık hafif büyüktü. ip falan bulduk oynattık. aradan zaman geçti unuttum gitti. derken komşu kiracı büyük olanı beslemeye başlamış. küçük olan ortalarda hiç gözükmedi, muhtemelen ölmüştür. kedi hep bizim evin civarında geziyordu. gördükçe sevip okşuyordum. komşu taşınınca bizimkini götürmemişler. şimdi elden geldiği kadar besliyorum. yakınlardaysa seslenmeye gerek kalmıyor. dışarıya yemek koyarken çıkardığım sesleri duyunca koşa koşa geliyor. kabını temizlerken bazen içindekiler dökülsün diye yere vuruyorum. o sese alışmış duyunca geliyor fıstığım.

bir de sarı kedi var, mekanı yandaki evin duvarının üstüdür. akşamüstü olunca oraya konar. bizimkini çağırırken o da sesimi duyar gelir. kaba koyduğum yemek için kavga ederler. eğer parçalanabilen şeyler getiriyorsam bölerim ayrı ayrı veririm dövüşmesinler diye. bu kedi biraz daha yabani. kendini sevdirmiyor, korkarak yaklaşıyor. sevdirmese de tatlı miyavlaması yetiyor insanın içini eritmeye.