nöbete gittiğimde,2.saatinde özlerim daha oğlumu ama aynı şehirde olduğumuzdan mı bilmem içim daha rahattır.şimdi onu en güvendiğime anneme emanet ettim.ama aklım onda.çok özledim oğlumu.fotoğraflarına baktım.ne yalan söyliyim gözümden de aktı birşeyler.anne olmak böyle birşey mi acaba?onun sevgisi bambaşka.
yalnız kedici olmayan biri okusa vallahi delirmiş kaç kaç derler