en büyük kabusumdu...
çünkü ben, okul dönemimde, okula gittiğimde bile üzerimde tüyü kalsa, sokaklarda atamazdım, alırdım o tüyü ya çantama, ya çizmemin içine saklardım... akşam olana kadar onu özlerdim... sabah evden çıkmak istemezdim...
kızım artık 14 yaşında, geçen ocak ayında kronik böbrek yetmezliği teşhisi kondu... şimdi ben daha nasıl açıklayabilirim ki, nasıl bir kabus yaşadığımı... üstelik kendime 20 yaşına kadar yaşatabileceğim hedefini o daha gençken koymuşken...
15-17 yıl çok adaletsiz gerçekten, çok kısa... onlarla yaşamak için hiç yeterli değil...
ondan bir parça kalsın belki daha az üzülürüm düşüncesiyle yavrusu oldu, o da benim biricik oğlum ama aynı şey olmadığını zamanla anlıyorum... 12 sene öncesine fln dönmek istiyorum...