on küsur yıl önce yavaş yavaş alıştırma taraftarıydım,
nitekim oldukça işe yarayan bir yöntemdir usulca, sakince koku yöntemiyle alıştırmak.
fakat ne olduysa son iki, üç senedir eve giren çıkan kedigillerin haddi hesabı olmayınca yeni kedinin kafesini salonun ortasına koyup, 15 dakika ortada hiç bir değişiklik yokmuşçasına devam ediyorum her ne yapıyorsam,
tabii evin esas yetişkin oğlanı yavaş adımlarla kafes etrafında dolanmalar, koklamalar, sonra tıslamalar, kükremeler etc,
tabii göz ucuyla kontrol bende bu esnada,
sonra haydi vira bismillah diyerek, 15 dakika sonra esas oğlanı mamayla oyalayarak yeni kedinin kafes kapağını açıyorum,
yüz yüze geldikleri anda, yeni kedi hep sıvışıyor bir yerlere,
en fazla 1 saat gırlamalar, tıslamalar ve kükremeler,
benim panik ataklarım derken,
her ne hikmetse ertesi sabah yan yana ayrı mama tabaklarından ciğer yer hale geliniyor,
_bu arada barf ile besleniyoruz_

tabii yatırım tavsiyesi asla değil,
bizde durum böyle'yi anlatmak istedim.

bir de sanırım kediler tanışırken insanların ve evin enerjisi çok önemli,
en ufak bir stres tüyosunu bile koklayabiliyorlar.
unutmadan, benim kedim çok agresif bir kedi değil fakat 4 yaşında yetişkin kısır bir erkek.

öyle.