sadece bir kere başıma gelmiş olup kısa sürdüğü için sevindiğim ancak beni gerçekten korkutan bir süreç. önce anlayamadım tepkisizliği. trip atıyor sandım. (bkz:kedi tribi) hiç bu kadar yok sayılmamıştım çünkü. ne yapsam ne söylesem bakmadı, görmedi, ayırmadı gözlerini sabitlediği noktadan. karşı koyamadığı yaş mama bile etkili olmadı. yemeden içmeden kesildi. oyun oynamıyor, ilgilenmiyor, girdiği saklandığı yerden çıkmıyor, sürekli yalnız kalmak istiyordu. rahat bırakılmak için masanın altına girdiğinde , ben de masanın altına girip yanına uzanıyor sohbet ediyordum uzun uzun. yine de yokmuşum gibi davranıyordu. neyse ki kısa sürdü bu tepkisiz, anlamsız boş bakışlar. iştahı da bir zaman sonra yerine geldi tekrar. başına benzer şeyler gelen ve önerisi olanlar varsa paylaşılsın isterim.
https://listelist.com/kedi-depresyonu/
https://patiliyo.com/kedi-depresyonu/

yavruyken başımıza gelmişti . bir arkadaşım ben evde yokken yere su döktü diye aşırı kızıp vurmuş ve akabinde eve geldiğimde kucağımdan indirememiştim kızdın mı hiç dediğimde ‘gelişine vurdum’ diyerek dostluğumuzu bitirdi. tam bir hafta kucağımdan inmedi yavrucağım .. okul ders sınavlar her şey hikaye oldu tabi . gerçi ondan değerli değil .. kediciler evinize aldığınız insanlara dikkat edin . ben o günden sonra sevimli kedimi toplayamadım ,sevilmek için zorla yanıma gelen bebeğim kendini kimseye sevdirmez oldu artık anlatmadığı ne varsa..