ben kedi görünce yolumu değiştirecek kadar korkuyordum kedilerden. sonra birgün tv'de kedi hastanesinin belgeseline denk geldim. yıl 2015ti. umut'u gördüm; ön patileri canice kesilerek ölüme terk edilen ancak onu bulan kedicilerin kedi hastanesine getirerek yaşamasını sağladıkları umut'u. o kadar üzüldüm ve etkilendim ki, "benim içimde tüm canlılara yetecek sevgi ve merhamet var, ben de bir cana yuva olabilirim" dedim. eşim zaten kediciydi, destek oldu fikrime. basta çok çekindim, nasıl alışacağım diye çok düşündüm ama şuan 3 yaşındaki kızım fondue bir haftada dünyamı değiştirdi. şimdi elmyra gibi her gördüğüm kedinin arkasından gidip sevmeye oynamaya calisiyorum.