bahçeli apartmanımız vardı, betonlar içindeki sokakta hayvancıkların bir sığınak yeri oluyordu, biz de seve seve besliyorduk. koca apartmanda tek bir parazit insan mutluluğu bozdu. alabildiğimi kurtardım. tek bedduam şudur ki kediye taş atmaya teşvik ettiğiniz o torununuz ( hayır taş atmayalım ölürrr diye itiraz eden o çocuk) büyüyünce sıkı bir kedi dostu ve hayvansever olsun. evini kediyle (eşittir sevgiyle) doldursun. sen de huysuz aksi bi ihtiyar olduğunda şimdi hor gördüğün o kedileri mecburen sevmek zorunda kal, sonra da eskiden yaptığın ilkellikler için vicdan azabından kıvran.