çocukluğumdan beri hayvanları severim. evin tek hayvansever (yakından sever) kişisi oldum. sadece hayvan değil kendimi bildim bileli çiçek koparamam ben. domates dalından düşmeye yakın alalım isterim,kıyamam,manzarası tadından güzel mi ... öyle galiba benim için.
gel gör ki fobi mobi derken ne yazık ki 27 yılık heba oldu.. kedisi 27 yıl.
neyse 5 yıldır mutlulugu huzuru yakaladım. kedilerimle hayat daha güzel.
tabi bu 5 yıl ve sosyal medya bana acı gerçegi de gösterdi.
hayvanaların en buyuk dusmanlarindan biri yine hayvanseverlerdir.
dernekler... topluluklar... tek bireyler .. hesaplar kitaplar... ego tatmini var. dolandiricilik var (hadi bu uçuk örnek, onlar zaten belli amac icindeler) benim dogrum...ama kimse ortak payda da ya da dogruda ne hikmetse bulusamiyor. o kopegi biz alacaktik o kediyi biz goturduk... aman allahim... kavgalar sikayetler davalar ... hakaretler.. az önce kendini kahraman goren birini daha takipten ciktim.
lafin özü şu, amac hayvanlar ise? neyin kavgasi? sen almadin oteki aldi iyilestirdi... ben surdan soyle bir cikarim yaparim ki alayiniz sahtekar!
kac tane hayvan baktiginla degil nasil ve ne sartlarda baktiginla ölçülebilir sevgin. merhametin. yoksa istersen ciftlik kur ...
kirli intenet kirli sosyal medya bana bunlari gosterdi ve hayvanseverim diye turden gına geldi...
herkes kapisindaki cana sahip ciksa ne kavga olur ne ego ne ac acikta hayvan kalir..
ınsan denen canlidan ireti olmama sebep ...
bir sey bekliyorsan karsiliginda yapma!