altı sene önce ilk kedimiz mırmır bizi seçtiği zaman eşimin yaşadıklarını daha sonra anlatırım demiştim.
(bkz:kedinizi sahiplendiğiniz tarih)
oğlumla ben dayanamayıp mırmırı eve getirdiğimizde, çok fazla hayvan korkusu olduğu için, "bu işi bana rağmen mi yapıyorsunuz?" demişti. her ne kadar bir gecelik bizde kalacağını söylesek de, daha sonra veterinerden aldığımız mama, kum vb. malzeme, yalanımızı kısa sürede ortaya çıkartmıştı.
ve bir gün mırmır (her şeye rağmen) eşimin kucağına atladı ve başladı uyumaya. biz onu oradan almak istediysek de, eşim "madem beraber yaşayacağız, alışmam lazım" dedi ve gözlerinden yaşlar süzüle süzüle mırmır ile ufak ufak temasa geçmeye başladı.
altı yıl sonra gelinen aşamada, hiçbir hayvandan korkusu yok.
ben önüne geçmesem ev şimdiye hayvanat bahçesine dönmüştü.
aslında fena da olmazdı mı ne?
neyse, şansımı fazla zorlamayayım.
sevgiyle kalın.