şu an bu satırları yazmak burada kedi sever insanlara hislerimi anlatmak iyi geliyor. evet başlığı o yüzden açtım. kedim çok kötü durumda. 2004'ten beri yanımızda olan kadifem artık bir deri bir kemik, serumlarla ayakta durur hale geldi. ne iştah var ne miyavlama. gözümüzün önünde eridi. 1 kilo ya var ya yok. ötenazi konuşuldu, istemedik. veteriner elinden geleni yapıyor. son iki ayda ağzından iki kere operasyon geçirdi. kan değerleri iyi çıksa da artık yaşı gereği dönüşü olmayan bir yola girdik. boğazım düğüm düğüm. her an bir telefon gelecek ve onu kaybedeceğiz diye düşünüyorum. bu beni bitiriyor. bir daha ona sarılamayacak olma düşüncesiyle yüzleşmek o kadar zor ki. hayvan sahiplenmenin en zor yanı onu kaybetme noktasına geldiğiniz anlar sanırım. çok üzgünüm. elimizden geleni yapıyoruz ama zamanı durduramıyoruz. şu an bunları yazarken bile ağlıyorum. nereye gitsem onunla anılarımızı düşünüyorum. ortaokul ikinci sınıfta evimize gelen o ufaklığı, birlikte büyümemizi... son 1 senedir aynı evde yaşamasak da sık sık onu ziyarete gittim. pandemi döneminde kameradan gördüm, fotoğraf istedim. içim çok acıyor sözlük ailesi. nasıl dayanacağım ben buna.

en zor süreçlerden biri. çok zor, çok acı verici. yapılabilecek her şeyi yaptıysanız içinizi rahat tutmalısınız, ömürleri bizim ömrümüze göre çok daha kısa, doğanın gereği biz canlılar doğarız, yaşarız, ölürüz. ondan ayrılmak çok zor fakat belki de çektiği acılar son bulacak ve huzura erecektir.

(bkz:kedinizin hayatını kaybetmesi)

kedimi sabaha karşı kaybettik.

5 gundur genclik hastaligi ile mucadele ediyoruz daha 3 aylik yasamasi gereken bir ömür var. sevgiye doymasi oyunlar oynamasi guzel yemekler yemesi gereken yerde savaşıyor bebegim. cok kotuyum tarifi yok bu hissin. veterinerimiz yaşaması dusuk ihtimal diyor agzina yemek koymuyor siringayla yedirsem kusuyor. gozlerimin önünde eriyor ve ben durduramıyorum.
ama savasacagim asla pes etmeyecegim. pes etmesine izin vermeyecegim yuzde 20 ihtimalimiz var o mavi gözlerinin ışık saçmasi icin elimden geleni yapacağım.